Pinokio (Kłamca, kłamca)

a4, kredki

Zażalenie

Blade lice kpiące

Suchą surowością swą

Wyrażają wyraz

Smutnego homo
Wiadomo.

Umyślnie na umyśle zagnieździła się 

Zarazą zalewa myślą złą rana!

W myśli nie zbrukane jeszcze.

Tracą potencje okazałe

Nazbyt słabe się okazały

Ugodzone Pinokiem

Przebite ugięły się!

Wielkie marności me! :

Zostałyście ogołocone!

Z pysznej szansy
Co wybawieniem

Mogła być.

Została brutalnie odebrana

Przez pewnego

Smutnego homo

Wiadomo.

O żałujcie me marności!

Bo straciłyście

To czego nie miałyście:

Szanse jaką zawsze macie!

I miałyście!

A przepadła bezpowrotnie!

Jak jasność.

Po zamknięciu oczu wrót.

A gdy otworzycie wrota
Ona nagle
(To jest jasne!)

Ujawni się naturalnie!

Bo szansa jest dniem!

A nie zmrokiem!

Co przed smakiem jego jest.

O żałujcie!

 Już żałuje!

Że niczego nie żałuje!

Że 

niczego

nie 

żałuję!

Choć serce inaczej wystukuje!

Gdy słyszy melodię

tańczących mar

wciągających mnie w swój

żałosny żalu tan.

Więc na chwilę muszę!

W pokorze w nocy mej zatopić.

Bo ona zawsze jest!

Jak i dzień.

Taki porządek jest!

Z żalu zażalenie powstanie.

Lecz co?
Nic to.

Żyję nadal.

Jak Bóg przykazał.

Z rozkrwawionym ser duchem.

 Co pika i ściska mostek
na którym zawieszona właśnie ja-
-taka- ni jaka.

Ale spadnę do samego końca!

By tym samym wstać od nowa. 

A zażalenie by leniem nie być
stuknę w imbecyl 

by marności żal ulotnił się.

I precz! I ani becz!

Bo zaraz dzień!

I poczekaj słońce na mnie!
Aż wstanę!

Aż wstanę.

Sposób na oderwanie się!

 Sposób na oderwanie się!

(z dobrowolnej celi kaca)

Głowa o! tumaniona

Zaduchem wydechu twego

Żyje w cieniu jego!

Oczy zalewa szarzyzny ciężka mgła

 Ty zdrętwiały mętny

Wpadasz w jej odmęty!

 

I nic..w stanie..nie jest się.

Bo umysł skazany na wegetacje!
(Ślamazarne jego wymarcie)
Więc:

Nie zostawaj w betonie
ZAMUROWANY!

Wynieś na trawę mózg ukiszony!

Na powietrze rześkie przewietrz czerep!

W wilgotnej glebie otrzeźwiejesz!

W licznym gronie larw i mrów

Zieleń z kaca wydobędzie Cię!

(I!
ani
mru
mru!) 

Bo przez pory

Poczujesz ile straciłeś do tej pory .!.!.!.

a4,kredki,węgil

Pejzarz z łososiem

Co

powie

RYBA?

Świerzy łosoś, olej, płótno kiegoś studencika ASP

Nic.

Bo już nie 

pływa.

W DZIEŃ NIEPODLEGŁOŚCI POLSKI NASZEJ

W DZIEŃ NIEPODLEGŁOŚCI POLSKI NASZEJ
WOLNOŚCI KOCHANA POLSKO NASZA!



W niemocy ciemnoty niemoty zastanej

Od lat pławiłaś się i nie ukrywajmy, że tera czasami też!
Z nie winy swej- taki krzyż lub mózgu marazm serc!
Lecz co nie zabije wzmocni Cię i mnie
Trza działać wierząc nadal!
Pokaż Polsko na co Cię stać!

Konfrontacja?

Wiem.
Ryzyko jest dla Ciebie wybawieniem!

A potrafisz wiele!
Jak zmobilizujesz pokłady potencji swej!

Strach?

Odrzuć go proszę Cię Polsko!

Odważna jesteś i harda kiedy trzeba!
Odwagi Twej czasem niepoprawnej
Zaznaliśmy raz nie jeden!



Gdy miałaś za nic miarę sił na zamiar.
Trza tylko taktyczki i uporu maniaka!

Pokaż proszę, na co Cię stać!

Na co...NAS stać!
Spójrzmy w dal!



Zrzucając jarzma kram

Zamieniając sznur w złoty róg!
Walczmy nawet gdy w niepodległym stanie!
Bo to może być dla społeczeństwa zmyła!



Czuwajmy bo nie znamy dnia ni godziny!
Bo nie wiadomo kiedy wparują obce chamy!



Trza trzymać puls na ręku tętna Twego-NASZEGO!
Cel tętni tętnem współistnienia czujnie-czynnego!

By nie było:

"Miałeś chamie złoty róg
Ostał Ci się jeno sznur".

Smutno mi Bożę

a4, kredki

Nie udawaj Greka!

BIERZ!

Bakcyil złości

Bakcyl złości

Połączmy szwem swe miłości!

Wyżymając zasiew bakcylu złości

Tego co nas toczy- raka obojętności.

Poznaliśmy w sobie niejedno lice!

Jasność radości i trwogi groźnej ciemnicę.

Wiemy co dobre a co nie.

Więc czemu nadal jest jak jest ?

Zostańmy z tym co nas uwzniośla!

A nie w nihilizmie bagnie zatapia.

W obskurantyzmie nie pławmy się!

W czarnym bagnie co nas pochłania.

Walczmy jeśli sens bezsensu jest.

Gdy poczujesz zrozumiesz.

Jeśli poczujesz zrozumiesz mnie!

Tędy droga!- szlakiem serca tętna!

Cel bije rytmem współistnienia.

Zamrożona esencja

Papier pakov, rozmiar spory, tusz, pastele

Zamrożona esencja

Poprzez brak…

Będący dopełnieniem

Me serce kamienieje

Pęka radość tworzenia

Na wierzch wypływa

Ciężka walka do stoczenia

Obalenia duszy tamy

Zapałów różnych nacji.

-Chce piłować!

Jak mówił tata i mówi nadal:

-Piłujesz?

To w końcu przepiłujesz!

Choć łatwo nie będzie!

Na bohaterski czyn z głębin czary

Wydobyć nieznane esencji substancje

Jest mym wyzwaniem!

Spojrzenie za horyzont

100/70 bristol, kredki, węgiel 

Spojrzenie za horyzont

Z ciemnicy dobrze znanej

Do jasności wzrok się wyrywa

Gdzie pocieszenia szuka

Ma powłoka ledwie żywa

Pragnąc lekkiego orzeźwienia.

Gdzie tu zachłannie

Ciemność wraz z jej żalem

Niczym bagno fałszywe

W dzikiej dżungli pożera- mnie!

Umysł pogrąża w niebycie

Cieniując nadzieje kiedyś zdobyte

Wiszą nade mną czekając na odkrycie

Czy ponowne ich zdobycie.

Oczy jeszcze odsłonięte!

Na ratunek pokorą się obnoszą

Szlochem syzyfowym się zanosząc

Na nic to. 

O pomoc wołać już nie mogą!

Bo toną! Tonę ja!

A ze mną cały świat!

Nieruchomieje w oczach!

A w oddali jeszcze cienka

Jasna linia horyzontu wybawienia

Błyszczy dumna, że jej- ma osoba

Posiąść nie zdoła.

Odejście

bristol 100/70 kredki, węgiel 

Odejście

Gdy minie czas niemiłosiernie

Ja będę tam, gdzie Ciebie nie będzie

Gdy ostatni raz me serce zabije

Ty przygotujesz dla mnie skromną mogiłę

Gdy rzucisz śnieżnobiałe kwiaty

Me ciało będzie niewiele warte

Gdy niebo mrokiem zalane zostanie

Twe oczy zwrócisz ku swej damie

Gdy ona mrugnie okiem srebrzystym

Przeszyje Cię chłód wiatru na polu pustym

Gdy łza stoczy się po twym gładkim licu

Posłyszysz wnet wzburzony duszy jej krzyk

Jak warto było żyć! Mój drogi…

O Artiste !

O Artisti!

O Artiste!

O Artysto!

O Artysto!

Duszo ognista!

Tyś możesz wszystko!

Tyś wszystek duszy swej i mej!

Tyś marzenia wypełnieniem-

Myśli i idei wszelkiej.

Tu na jawie jawisz się a nie tylko we śnie

W świat uproszczony wstępujesz!

Komplikując jego uroki

Wdrażasz w życie to co ulotne

By głębina wartości ludzkiej była!

Wprawiasz w kłopot nie lada!

Lawirując pośród tych i tych co nie

Wykonują obowiązki egzystencji tej.

Tyś karmicielem bezinteresownym!

Podstawiasz im pod mordy

Nasycając – nadstawiasz karku!

Nie bacząc na trudności.

Godnie jak wojownik

Wypychasz klatę serca w niebogłosy  

Jego głos w swój ton przyodziewasz!

Prężnym krokiem, mężnym wzrokiem

Ścinasz dzielnie swe przeszkody!

Cudnym zmysłem i wymysłem

Zbierasz pewnie swoje plony!

Targasz z zamiarem transformacji tej

Uległości nacji naszej -

Kreatywną rutyną dzień w dzień.

Chwytasz z siłą potencji swej

Naturalnie nie wymuszając na niej nic

Bo nie musisz bo masz talent!

Wykrzywiasz nieraz niewdzięczny grymas

Niewdzięcznych- co podcinają Ci chęci!

Twej zapalczywej energii !

Kolorytu Twego zapału twórczego.

Skazany- tym niezrażony!

Na byt od normy odbiegający

Dręczony na miarę swej potęgi!

Dzielnie kroczysz niezrażony!

Wykonawco marzeń sennych!

Nie myśl, że źle robisz!

Niech o to głowa Cię nie boli!

A więc fru Ptaszyno!-

Nie Ty oceniać będziesz!

A więc:

Sztuka i tylko sztuka!

Jaka idea?

Myśleć trzeba!

Myśleć czuciem trzeba!

Z mordą wystawioną na szerokie błękity

Określać się trzeba!

Choć wiem, iż… (nie;=) jest trudno.

(Trza tylko zmienić nastawionko

A będzie łatwjutko ;=)

Wyskoczyć z impetem z tych szarości!

Przedrzeć się przez gęstwinę marności!

Zrzucić płaszczyk  performatywny teraźniejszości!

Dać wykazać wnętrznościom!

Do działania by twórczość rozkwitła

W kwiecie zdolności

Bo bez tego g....!

Choć wiem, iż jest trudno.

Lecz ON dowartościuje nas!

I coś uda się!

Bo?

WIARA CZYNI CUDA!

BEZ NIEJ NIC SIĘ NIE UDA!