Wykopki, konie i krzesła

*

Bordowa żabka

Bez nadziei na pokrowiec namiotu spojrzałam

i w zaskoczeniu wielkim bordową żabkę ujrzałam.

Nikt mnie nie odwiedził słowem pisanym

bądź spontanicznie wypowiedzianym

tylko ta bezradna żabka

na taki piękny gest się zdobyła

- bezinteresownie

i mą osobę odwiedziła

- niespodziewanie.

Ku mej pociesze jest to przyczynek

łagodzący serca drżenie

-z marazmu myśli ciemne oczyściła!

Przerywając mą niemoc pójdę skąd przyszła ona

- na powietrze świeże

i podziwiać będę te piękne, wolne zwierzę!

Teraz siebie czas jest wynieść!

- na łono trawy mokrej a z nią lekki pomruk z pola

krowy znużonej.

- na nieszkodliwe łowy gdzie oczy chcą dosiąc namacalnego piękna

purpury sklepienia.

Bo pięknem jest ta przyroda!

I to wszystko czego tu w namiocie

Nie mam i wy nie macie

A szkoda!

Bo godzin na siedzeniu w nim

Strawiło się wiele

Męcząc oczy i psychikę

Fałszywym życiem!

Gdzie pozory w nadzieje płonne się zmieniają

I niechybnie dusze mą i waszą

W wir bezsensu porywają!

Niepotrzebnymi myślami, wspomnieniami

Głowę zaprzątają.

Niespełnionymi pragnieniami się karmi

Ku niebezpiecznej zagładzie dniami i nocami

Nadziewając jej farszem-odlatuję i marnuję

Pozostawiony i odgrodzony specjalnie dla mnie stworzony

Prawdziwy  świat.

A już nie wiele czasu pozostało!

Na obcowanie z nim

Bo nie długo jest mi wracać

do innych bram.

Tego pełnego chorobliwych pozorów

Gdzie życie w życiu nieżycia!

Charakter, siłę oraz piękno kiszę

Bo w klatce ciasnej przyszło żyć

Gdzie codziennie słyszę dźwięki katorżnicze

Ciężki, męczący jazgot krytyk!

Codziennie wdychając papierosowy dym.

Dlaczego zabiera mi to piękno?



- szkło!

Co przed oczami odbija radio falami

I szczyci, że na żywo to wszystko!

A ja nie widzę tu nic żywego!

Tylko placebo tego Wielkiego

Bo poczuć nie mogę nawet łajna krowiego

Lub tej wonnej trawy seledynowej.

Ta szyba odgradza w błąd wprowadza!

I tak żyją nieświadomi tego życie tracąc

Przez mass media- ateistyczne

To dzięki nim czujemy wieczną trwogę!

Tak się o tym przekonałam

Leżąc w trawie nadal

Dzień i noc z przyjacielem w przyrodzie. 

A cały ten zgiełk dzięki wizycie

Bordowej żabki, co przypomniała

Że nie należy w pozoru bagnie się babrać



Choć jest to ładne
( autorstwa Karolka :))

Bo świat tak piękny i prawdziwy!

Na nasze otrzęsienie czeka obok na nas.

Ja już żyje i żyć będę nadal!

I tego życia życzę wam!

Współistniejące istoty, ma rodzino!

Odrzuć swą pelerynę i zagłębcie swe dusze

Wraz z Jego twórcą- Jedynym Bogiem.

Bo jak myślicie? Czyje to słowa czytacie?

Skąd ta żabka mała tak nagle wzięła się w namiocie?

To jest znak prawdy, jaki przesłał mi z nieba

I ja przekazuję Wam! Wam wszystkim.

Więc cieszcie się nadal!

*

*

Pan Kogut

Na błękicie kłótnia!
Odbicie ziemskich trwóg :

A na ziemi cisza trwa

Niewinnych zwierząt gra

Niezmącony spokój i harmonia

Wieśniacze serce napawa

Gdzie w domu czy w polu

Za dnia jest do wykonania praca

Gdzie w słońcu przy wykopie bulw lub
Buraków bądź tych słodszych ich braci

Na seledynowej połaci w rozhulanym wietrze

Unoszone nad ziemią zmęczone kury nogami do góry

Bo jaj się ciężkich pozbywszy

Wirują swobodnie i leniwie 

A koguty z tęsknoty troskliwie

Za nimi w niebiosa pieją!
Wypiejając hymn miłości do nich!!

W takt melodii wolnych pomrukiwań krowich

Mały kotek bury się wdrapuje 

Na wysoko rozciągnięte mury

Ma przed wzrokiem wścibskim kundla schronienie

A wiatr nagle przestaje wiać!



A kury piać!

Zmęczony zbyt energicznym tchnieniem

Znosi z powrotem dla bzika porwane w tan szalony

Szalenie zbzikowane kury-pazurem do góry!

Słońce wychyla oblicze ciepłymi językami

Ku strudzonym a wciąż radosnym

Na ciąg dalszy dnia przygody zaprasza

Ożywieniem powszechnym zaraża!

I wszystko tli jak w lokomotywie!

Ruchem jednostajnym zegar wybija
godzinę
po
godzinie

Gdzie o zmierzchu słońce na spoczynek idzie

-Czas wytchnienia!
Nagroda zasłużona w nocy spokojnej

I w modlitwie wiernie zanurzonej-serca 

Za godny przebieg dnia-ciała 

Przemęczone zdrowo w sen zaklęte

Gdzie czas na chwilę się spowalnia

W stan rozluźnienia strudzonych pochłania

Gdzie z powrotem w chronologii

Więź z naturą utrzymać musi Pan Kogut

Uczciwie porządek dnia wyznaczyć

Rankiem głośno piejąc

NAM.