Sjesta Słowiana

Akryl, pastel, tektur

(foto by AMD)

Rozterka- Boskie zlitowanie

Błękitna przestrzeń wolności

Jest przyczyną smutku wielkiego,

Chłopca małego dręczonego

Serce okrutnie ściskającego

bez litości i chwili wytchnienia

Z ust jego wydobywający się

Głos tęsknoty, niezawinionych łez

Lecz przepiękny.

Wypływa on gładko i wolno

Na pustą przestrzeń błękitu

Łączy się z jego odcieniami

Tworząc strumień błyszczących

Iskier wesołych.

Oczy chłopca chłoną te zjawisko

Zamieniając nagle słone łzy

W słodki uśmiech na twarzy

Czoło nagle z zaciętego

Jasnym się staje

Twarz przejrzystością błękitnych refleksów

Zalana zostaje

Owa mgła błękitu

Z twarzy na całe ciało

Równomiernie się przenosi

Nawet skromne odzienie

Co się z nim dzieje?

W majestatyczne się przemienia

I jak jego skóra

Aksamitem po tysiąc krotnie wypolerowanym

Się rozprzestrzenia.

Całość zjawiska onieśmiela

Nawet już z dala nadlatujące ptaki

Które z głośnym hukiem padają

I z zamkniętymi ślepiami

U stóp chłopca się kłaniają

On nic nie widząc

W transie pogrążony

Nadal śpiewa

W poświacie mieniąc się dalej

Tworzy się i tworzy

W zawrotnym tempie

Dzieło boskie

Które nie sposób jest

Ludzkimi zmysłami

Posiąść.

Na rozległym tym pustkowiu

Rzecz się dzieje

A mianowicie:

Boskie zstąpienie!

Które świadków swoich ma-

W przyrodzie niemej.

Jaki to widok przecudny!

Enigmatyczny zarazem, że

Swoją obecnością, ideałem

Świat otaczający zaraża.

Słońce na górze już wyblakłe

W starciu z boskim światłem

Nie ważąc się pod żadnym pozorem

Bogu stanąć czołem w czoło

Z trwogi nie z ubytku szacunku

W chmury się zatapia

One także widząc taki widok

Przerażone rozstępują się

I tym samym powitalny

Dają popis

Kolorowym wodnym kaskadom

Które dają z siebie wszystko

Wyczerpane,

Uciszają się nawzajem

Nagle srebrne błyski przeszywają

Gładko niebo

I na cześć swego Boga

Radość swą wyrażają

W nerwowym pląsie

Dają jasność

Ciemnym istotom

O ważnej sprawie powiadamiając

Jednak nie wszyscy zrozumieli

Owy sens tych błysków

I za konary drzew się pochowali

I tam za karę swój koniec nagły

Zaznały

Pozostawiając ową wolną przestrzeń

Na chwilę jakąś

Dał Pan Bóg chłopcu

            Radość 

I kończąc swój przepiękny śpiew

Przecierając nagle oczy

Bo czar nagle prysł…

A chłopiec nadal

Patrzy się w dal

Zjawiskiem onieśmielony

Nadal trwa…