Witaj Słońce

.!. Witaj Słońce .!.

Na nieboskłonie dumnie górujące

w naszej wędrówce biernej czy czynnej 

wciąż Nam wiernie wtórujące .!.

Poświata tego 

wschodzącego świata 

z ramion Morfa mego 

sennego kompana

mnie wyrwała 

i w niej skąpana 

stałam się wnet biała 

stapiając się 

z oślepiającym słonkiem

tak że nie widzę się sama.

Ojejciuś .!.

co to będzie .?.

A tu Słoneczko miłe
jej pomachało
z lica zakrzywienia
jej wygładzając
łapką promyczka
ją smagając
rozchmurzyło swoją
i jej buzię
tak na luzie .!.
w Księcia Księżyca
się wnet przeistaczając
ostawiając ją na noc samą
ale nie do końca taką .!.
bo napromieniowana
Jego cząsteczkami
ta siedząca w parku
na ławeczce dama
jest pod Jego pieczą
peleryny płachtą granatu
diamentami gwiazd nadzianą .!.

Pewien gustowny Pan

czyni posiedzonko Nam