Czekanka

*

Zasiedziała 

za się działa 

a nie łgała 

jej smutna gała 

a drgała i łkała 

jak dziecię

z zacięciem

bawiące się

żyłki cięciem.
*

Bristol 100/70, tech. mix.

Janek Zielony padł!

Janek Zielony padł!

Bum! Czy to sen czy jawa?
Bum! Czy to piła czy kosiarka?
Bum! Oby tylko trawka!
Bum! Wstaję!
Bum! Patrzę!
Jestem egzekucji świadkiem!
Rąbią mi!
Historycznorodzinne wspomnienia!
Aż serce się kraje! Dusza zamiera.
I tylko bezsilny krzyk!
Z mej piersi się wydziera
Co łzawy potok wycisnął z mych ocząt
Gdy mój Janek Zielony - Wielkolud niezawiniony
Ostoja ma opoka od tylu lat - pada ogłuszony
Prze - po - ło - wio - ny!
Taką potęgę… jak mogli!?

Wcale się nie bali!
Bo przed zbrodnią pewno się urąbali!
I na pijaka tak rąbali!
Mego jedynego Janka Zielonego!
Przyjaciela wiernego
Kompana trwałego
Bodygarda osłaniającego
Swoistym rozłożystym konarem
Stał z umiłowaniem jak Romeo
Pod oknem zawzięcie
Chroniąc mnie z zacięciem
Przed widoku szkaradą
Romantyczną aurą okraszał
Przed ukropem czy potopem
O każdej porze we dnie i noce.
To pod Nim urządzały się libacje.
To pod Nim robili ci co się nie wyrobili.
To na Nim spoczywałam wzrokiem.
Gdy utrwalałam na szarym kartonie.

Wystarczyło spojrzeć na Niego!
Ah, Romeo!
Wystarczyło słyszeć śpiew ptaków Jego!
Ah, Romeo!
Za jakie grzechy skazanyś Męczenniku!?
Na wyginiecie przez wycięcie!
Leżysz mi tu niemrawy
Pod oknem martwy.
Jak mój Mr Chomik
Pod Cię ongiś pochowany
Co wieczny odpoczynek raczy.
Dziś już nie ma Was z nami!
I pozostałych współbraci.
Ani tego ani tamtego.
Nie ma i nie będzie żadnego!
Ani mnie ani Cię!
Cały świat wyrąbią!
Ale to już bombą.

Teraz słyszę tylko piłę!
Co i mnie rąbie!
Gdzie w jej dźwiękach łzami tonę!
Po Tobie.
Na wskroś przepołowiona tak ułomna.
Na co mam patrzeć?
Gdy Cię tu nie ma?
Na tory! Na tory!
Oh, Janku Zielony!
Wielkoludzie niezawiniony.

(PKP nagle, po 100 latach przypomniało sobie, że drzewa nie mogą stać bliżej niż 15 metrów od torów). 

Czekanica damska

W celi

Dla obłąkanych?

Na wyimaginowanym obłoku

Wymarzonego widoku

W celi

A w niej ?

Życie się mieli.

Smutna czekanica

W celi

Życie się mieli

Choć nie chcieli

Tak mieli jak chcieli

Choć nie chcieli tak mieli

Z musu chcieli i mieli.

Gauki me

Gaułki me

Ku otchłaniom wyrywają się!
na oślep rwąc się!
wiją uwijając się!
jak dzikie
podążają za
Nim.

Na komendę! Na bata!
Naturalnego Jego brata
wybijając nim rytm
mego i Twego
Serca.

To znaczy?

Odp:

Że:
Jak dzikie kołowrotki
te gwiezdne gaułki
Moje lub Twoje
O ile...Jeśli..
To:
W gorejącej wyobraźni
wzruszeniem skrzą się
w rozjątrzonej jaźni
skraplają łzami się
a dusza topi się i dusi
a na ciało osiadają
pamiątki.
Że:
Umęczone one
gałki moje lub Twoje
O ile...jeśli...
To:
Opętańczym pląsem
opadają wykończone
kryjąc się pod płachtą
powieki mej i Twej
kojąc się.
O ile...jeśli...
To:
Gałki bolą!
jak s kur czy byk!
gdy opuszczają się
a w skroniach
On!
rozrywa się!
jak obuchem...
a może grochem?
O ile...jeśli...
To:
Pęka!
lecz nie na tyle
by skonać
więc jak ta kaleka
się pałętam
w narzuconej kaźni
w jaźni mej.
O ile...jeśli..
To:
Obraz piękna
Jego twarzy
To tylko obraz
co mrygnie
gałką
seledynową
pistacjową
moją ulubioną
w otchłani
w otchłaniach
jaźni mej i Twej.
O ile...jeśli..
To:
Chwalę Pana!
Chwalmy Pana!

Nadobranocynocydnia.

Hardkor Pet

Hardkor Pet

PinkPet
w ustach
Je
Go
.!.
grzejąc
czmych
nął
.!.
w nozdrza
Je
Go
.!.
dymek
Mu
wnet
.!.
gdy
.?.
huh
nął
.!.
cały
Się
.?.
rozpły
nął
.!.
że
.?.
nie było
.!.
Je
Go
.!.

Go
Je
się
.!.

Mocnanoc

a4, tech. mix.

~

Mocno

Nocna

Leśna

Ścieżka

Do?

Skrzata

Śniąco

Lśniąco

Sennego

Morfa

Co

Czeka

Mnie

Szczeka

Cię

Po cichu

Na skraju

Lasu

Rzęs

Naszych.

//

Gdy opadną

Rozpływając mrokiem

Po pachnących wilgotnie

Mchach i obłokach.

//

A do Skrzata Krwawego

Dróżka

To już inna

Kies 

Bajdurka 

Jest.

~

Skrzat krwawy

„Tajemnicze sprawy”

-Skrzat krwawy-



Bristol 100/70, tech. mix.

       W wysokich górach, w małej chatce żył pewien stary mędrzec. 

Któregoś dnia wyszedł na spacer do lasu aby zaczerpnąć świeżego powietrza i rozprostować nogi, ponieważ całymi dniami przesiadywał przy biurku zapisując tajemnicze sprawy.

       Jak zwykle brał na wędrówki swoją drewnianą laskę, która pomagała mu chodzić gdyż jedną nogę miał chorą. Od zawsze chciał ją wyleczyć. Ile by dał za to by móc swobodnie wspinać się i zdobywać znane mu tak dobrze szczyty jego ukochanych gór. Przecież tutaj spędził większość życia, właśnie wśród tych zielonych olbrzymów, które dawały mu schronienie przed gwarną cywilizacją.

      Stary pan wolno spacerował po wielkich górach ale nie wspinał się na same szczyty. Zapuszczał się w głąb leśnych terenów:

Za każdym razem mając nadzieję, że odkryje coś nowego:

     Szedł ciężko nie utartą ścieżką, opierając się o laskę- lekko- dyszał. Głowę spuszczał- patrząc by kozła nie wywinąć- szedł dalej i dalej. Szedł wśród zbliżającego się zachodu słońca- gdzie czerwień jaskrawa jego bladą twarz oświetlała- nadając mędrcowi zdrowego rumieńca. Myśląc cały czas o tajemnych sprawach wchodził głęboko- nie zważając na nic, szedł gdzie się da.
Oddał się nóg panowaniu jakby główkę jałową nosił na swym karku. Nogi słabe go niosły. Umysł miał zajęty, nie zważał na nic i szedł dalej zawzięty. Szedł coraz głębiej w ciemnicę nieznaną, w głąb już pociemniałego lasu:

Ze wzrokiem wbitym w runo, szedł dalej lecz z krokiem nieco przyspieszonym jakby sił z każdym krokiem nabierał! Nogi mu się wybijały do kłusu, już miał w galop lecz się opamiętał bo droga wcale nie była taka gładka.

Bowiem wyrastały mu na poczekaniu- niespodzianko- pułapki! 

Pnie i liany mu przed nosem dyndały! Zahaczał o grzyby stopami! 

Mijał te gąszcze mrokiem przeszyte w ciemności tajemniczej szedł hardo dalej bez trwogi. Na skraju lasu szybko się znalazł, otrząsnąwszy się upadł zadkiem na puszysty mech. I ukoił na chwilunie zmęczonko swe i w drzemkę wszedł. Po niej chwili tej cudnej- otworzył oczy i zobaczył coś z czego nie zdawał sobie sprawy, że kiedykolwiek w swym pokaźnym życiu zobaczy. A było to dziwne zdarzenie gdyż w trawie leżało fantastyczne stworzenie! Starzec takiego nigdy nie widział z natury, z gazet czy telewizji, czy na fejsie czy innym badziewiu lub z przeczytanych przecież tak licznych ksiąg, które w swoich rękach dzierżył.

W trawie, nie zielonej lecz raczej w czerwonej kałuży leżał fantastyczny dziwny lud a właściwie skrzat nieduży! 

Ciężko dyszał, na plecach leżał i cały się szamotał i ze łzami w oczach z piskiem trwogi tak do starca wymamrotał:

- Niebezpieczeństwo już nadeszło! 

- Starcze biedny uciekaj lepiej dla własnego dobra! 

- Uciekaj stąd czym prędzej!

Stary mędrzec pochylił się nad pokrwawionym grubo ludem i zadygotał lekko i zapytał :

- Cóż za niebezpieczeństwo? 

- Co się tu wydarzyło?

-  Jak Ci mam pomóc?

Biedak nadal leżąc odpowiedział :

- Mnie już zostaw i uciekaj!- wydyszał.

- Bym ostatnie chwile mógł w spokoju przeżyć.

- Ty i nikt inny nic tu nie poradzisz! 

- Już się zło rozpanoszyło!!! 

- Ludziska! Ta niewdzięczna cywilizacja- degeneracja uczyniła to! 

- To APOKALYPSA! 

- Nie dasz rady. 

- Bóg zostaje nam.

- Już tylko w raj.

- Aj.

Stary mędrzec mocno zdezorientowany wstał i jeszcze na skrzata spojrzał. A on:

- Już tylko w raj

- Ajj.

I wyzionął ducha.

Rozdygotany starzec, ze zmęczenia oraz ze zdziwienia tego niechybnie dziwnego zdarzenia, osunął się na trawę, spoczął obok skrzata, zanurzając przez przypadek w jego krwi. Zasnął jak by go piorun trzasnął.

I wyzionął ducha.

Słońce całkowicie zeszło w ziemię i na niebie ciemnice pustą zostawiło.

NAM!

Tak spędził ową noc oraz ostatni dzień swego przecudnego życia w nieznanym dzikim lesie starzec kulawy ten Stary mędrzec ale jary.

POST MORTEM

Ocknąwszy się raptownie w nowym miejscu się obudził.

Oglądając wszystko dookoła oczom swoim nie mógł dać rady i objąć ów widoku w jakiekolwiek ramy. A widok był tak niezrozumiały, że starca od patrzenia zabolały wnet jego gały i głowa cała obolała go też mocniej zabolała. I tak siedząc na puszystej pianie, która o dziwo pod jego ciężarem się nie zapadała, jednakże dodawała mu przyjemnego ciepła, okalając jego ciało, dawała ukojenie. Jakby całe ciało miał maścią końską obsmarowane. A przestrzeń, w której się znajdował, wypełniona była jasnością i pachnącą świeżą bergamotką i jaśminem, pomieszaną z wilgotną solą, tworzyła znakomitą aurę co wyzwalała go z tak przemęczonego ciała. Nie chciał tak od razu wstawać. Nie interesowało go co i jak. Gdy zauważył, że tak przyjemnie jest mu na tam- siedział nadal, sycąc swe oczy obrazami, które w swej potężnej istocie, przepływały przed nim niczym leniwie fiołkowe obłoki na błękicie.

Niebo rozstąpiło się na niego 

i pochwyciło go całego!

Skrzat też tam był i już nie krwawił.