Błekitna smutencja

100/70, brystol, tech. mix

Błekitna smutencja 

wyrywa się jej włosem 

pędzącym na wietrze

ku promykowi 

malinowemu 

zachodzącego 

słoneczka emocji

co buchał i ogrzewał ją

na złocistej fali niesiony

swojej gorącej odnogi

przebijał się 

niepewnie do niej

jak Książę co chce 

ale też nie chce

poharatać 

o tarninę się

przy ścinaniu jej

by do niej dobić się

do smutencji swej

błękitnej góry lodowej

co powoli topnieje 

za Nim im On bliżej 

tym ona bardziej

traci się w kałuże 

zamieniając się

na dłużej ale może 

ta skała lodowa 

co trwa choć

topniejąc łka

i powoli się 

rozpływa

może jeszcze 

cuś z niej 

ostanie się .?.

nim On 

za horyzont

totalnie 

schowa się .?.