Różowe sylwestra

Różowe sylwestra

By rozweselić smutek w przestrzeni opuszczonej

bo zgubnym jest zwyczajem melancholii tonem witać rok nowy

umysł utrapiony na szalony krok się zdobył.

Z szarej posępności, z bezwzględnej pasywności

w różowy świat się przeistoczył

do śmiechu gromkiego był gotów.

Gdzie w tajemnicy zakazany przedmiot

w trans wprawiliśmy rumieniąc naszą rasę

w koloryt malinowy z szalonym rozmachem

pociągnęłam szminką oblicze swe całe

wraz z mym starszym bratem

wybuchając bombą niesłychanej radochy-

istnej czystej uciechy- podziwialiśmy się wzajem.

Gdy samotne balony

utuczone naszym wątłym szczęściem

wisiały wśród papierowych

przez zręczność mego brata utkanych

serpentyn  kolorowych co leniwie spoczywały

nad naszymi głowami i nam skromnie dokazywały

dzieciaczki pocieszały.

Poruszenie stało nie lada oświeceniem

gdy w nasze głowy wkradła się myśl-

idei niesztampowej!

W mig zapomnieliśmy się beztrosko

dając upust naszym troskom

przytłumionym zbytnio emocjom-

zatęsknionym sercom.

Duszyczki nagle lżejsze zrobiły się!

A twarzyczki naturalnie zarumieniły bo odżyły!

Sycąc pokarmem radości niebywałej- zasłużenie

wzniosły swe posturki ku balonom markotnym

Bratając z nimi wesoło dobierały w pary

razem ze sobą wdzięcznie tańcowały

ze srebrnie rozwianymi serpentynami

na ich uniesienia różowej fali.

Gdzie z takim nastrojem rzadko spotykanym

Powitaliśmy naszą Mamę co złą nie była akuratnie

Że cała jej szminka na naszych twarzach zagościła

Była to niezwykła chwilka.

Bo od tej twardej jednoznacznej egzystencji

Dzięki Boskiej interwencji w radosnym uniesieniu

Wznosząc się za ręce pośród tych balonów

Zanosząc sążnistym śmiechowiskiem

Szczęściem czystym sycąc się

Pośród tych serpentyn papierowych

na chwilkę oderwaliśmy się.