Nimfet z dalekowzroczem

Technikus (farby akrylow i pastele olejne i suchsze)

 DUMA

Skrywając swoje wnętrze– duma

Wyżera jak kwas- ich wnętrza.

Podatna na urazę- nadwrażliwa dusza.

Przez nią ogarnięta- w nią się wwierca!

Na świeczniku zaświeciła- duma.

Jak wisienka na torcie- wyróżniona by błyszczeć.

Nikt nie odpuści- piłują nadal.

Na pychę która trwalsza- mocują się!

Bez wytchnienia- pycha czy pychotka?

Ogarnia i chłonie- w ogóle się nie waha!

Maskę narzucają- ciszą wyborną.

Wzrokiem się trącają- przy swym ostają!

Racji swych- przy swym każdy tkwi.

Bez przekonania- fałsz trwa nadal!

W obopólnym osłupieniu- krętactwa własnego.

Mydlą się nadal- tocząc wojenkę!

Swym niedopowiedzeniem- w aurze rozejmu.

Domniemanego- antrakt na jedzenie!

Którego i tak nie zjedzą- w aurze wydumanej.

Tak pląsają- nadal się wahając.

Czy już zostały przeżarte kwasem- te serca?

Czy przestrzeń aury ich wzajemnej- przesądzona jest?

Odorem tego kto rozpyla tą zarazę?- tak!

Odurzeni tkwią w tej przestrzeni- objęci obojętnością swą.

Dość ściśle gładko otuleni- klasyki melodią.

Promykiem spokojnie tlącym- pośród nich.

Jeden samotnie tryumfuje- w swym umyśle.

Rozświetla ciemnice zastane- bolesny marazm.

Przez głęboki granat- z przyzwoleniem księżyca.

Wprowadza srebrzysty- i mroki swe rozrzedza.

Pocieszenie zsyłając- w swych umysłach wzajem.

Miesza się z wonią zieloną- i kadzidła nieznaną.

Tlą się na przemian- gładko otuleni.

W rytmie niemym- im tylko słyszalnym.

Co pobrzmiewa- jakby z oddalonego miejsca.

A jednak tu i teraz- ignorancja jakaś groźna.

Rozprzestrzeniła jak dym- jak ta woń zielona.

Wślizgując się- truje goryczą swą.

Smutkiem zaśmieca- w zmarszczki przyodziewa.

Szronem przedwczesnym- karząc ich.

W imię czego?- już każde sobie dopowie.