Nimfetkowo-chochlikowo

Technikus ( farby akrylowe na kartoniku)

Grom

Wzbierając w swą istotę jak wdech powierzę głębokie.

Tak wezbrałam w się to co mam najlepsze.

I najmilszym tonem niczym kotek- zwierzę osierocone, by?

Zaznać człowieczego ciepła- tak ja- jak ta kotka przyłaszona-

Z sił potencji swych uniżona, ze wzrokiem współczucia-

Przed nim Stanęłam. I nań spojrzałam. I się spytałam:

-Słucham?, jak najmilej moje struny wybrzmieć mogły.

Stałam. Gdy on siedział. Na te dobroć odpowiedział:

-Gówno!, jak splunięcie- policzek wymierzony.

Ripostę poniżej pasa otrzymałam.

I coś prysło jednym brzmieniem.

Jak grom pogodę ducha- zaćmiło mą, bo?

Słońce wraz z nim zaszło zostawiając mnie samą.

W ciemnicy mej!, oddalili się ode mnie!   

W środowisku znieczulicy- stał się jego Panem.

Tej zwyrodnialiście chamskiej rasy.

Co go kłuje, co go gryzie? Tym samym mnie.

Nie wiem. Za co? Zło jest zło!

Nagle z niego jak z każdego wykwitło!

To co skrzętnie skrywane było, wykryte zostało.

Prawdy twórcy zostały wydarte!

Jak dziecko nowonarodzone- z rąk

Wymęczonej porodem- Matce.