Zielone usto

Pastels, papier pakov

Nie lubię stać gdy inni jadą!

Nie lubię stać gdy inni jadą!

Ale co poradzę na to?

Skoro dusza mi usnęła?

Nadal stoję

Aż wstyd za to

Iż trwonię swoje

Czekam na zbudzenie

Czekam na oświecenie

Czekania nadszedł czas

Jakiś czas temu chyba dawno

Bo kończę tyle lat!

Gdzie od lat na emeryturze ginę

Strach paraliżuje i rozpacza

Dusza po mym z ciele się rozlazła

Chrapiąc ciepełkiem owiana- oto mój krzyk.

Gdzie ona się podziała?

Drążę ją myślami

Szukam jej przejawów

Zdesperowana trzęsę się w miejscu

Gdzieś wsiąkła! Stężała?

Przez ten haniebny postój

Za cicho krzyczę!

Brak jej. Brak mi jej.

Bo do lotu potrzebna

Wołam!

Oczy nieznośną woalką owinięte
Skóra się zepsuła                                           Czy ja ginę?

Czemu tak wcześnie?

Czy przeżyłam już swe ?

Czy bateria wyczerpała?

Gdzie się podziała ta witalna z cerą jak jedwab?

Gdzie tamten śpiew swobodny?

Wypełniający stronice bądź płótna puste

Stoję. 

Nie lubię stać gdy inni jadą!

Grzech mnie katuje na męki skazuje!

Może wiatr mnie popchnie i pomoże?

Może słońce z morfeuszowskich szponów wyzwoli?

I Ktoś stanie obok i się poświęci!

Nie zniosę tego!

Nie zniosę tego!

Wołam!

Bo życie mnie za bardzo nęci!