Z kucem długim

(foto by AMD)

Tektur, pastel suchy

Tego świata zaraza

„Przeraża mnie niewiara tego świata zaraza

W umysły wkrada zamęt wprowadza, zagradza”

W małym człowieku przeciętnej urody

Matka szczędząc pochwał

Razi go surowym wzrokiem

Wyciskając ostatecznie

To co w sobie budował świat dookoła

Uniżony jak on się błąka

Przez matkę brutalnie wzgardzony

Nie chcąc więcej patrzeć na swe stopy

Dziś sprowadzony z tego tropu

Musi wstąpić do ukropu

Z którego wyparował

A wybuchy wulkanu bywają naprawdę mocne…

Wydobywając się spod lawy

Tego smaru palącego duszę jego

Nieumyślnie się zacina, cofa , z rytmu się wyrywa

Przestraszony wyrokiem, groźnym głosem

Zdezorientowany oswobodzenia szuka!

Przystani na której mógłby ulgi tchu

Gdzie usta pod presją huku w napięciu

Się zaciskają- tworząc wyraz uniżenia

Trwa- jednak pełen nadziei nowej

Bo jest bojowy- to jego rutynowe zamierzenie

Nienawiścią (pozorną) otoczenia zbity z tropu

Pod ciężarem strachu się ugina lecz nie pada

Trochę wyżej ośmielił się wznieść wzrok

Nowego oddechu harmonii uchwycić

Lecz gniew wewnętrzny mu na to nie pozwala

Dławiąc się nim, nie nadąża, przybiera dziwne formy, tworzy maski

Ręce wirują nerwowym pląsem

Atakiem poruszone straszną padaczką

Okalają poddańczo usztywnione ciało

Piorunowym obstrzałem nagłym szokiem

Na baczność stoi, choć nie stoi twarzą do ziemi

Z szyją w piasku, wszystko leży !

Mowa płynna spływała słodkawymi potokami

Teraz zdławiona słonymi odpowiada łzami

Włosy czołu pogodnemu ustępowały

Teraz chronią aż za nadto gorycz

Głowa niczym Chrystusowa opada-

Duszę jego ciemność zalała!

We wstydzie wielkim jasność świata zamknęły powieki.

Tak niweczony Człowiek, mimo upodlenia ciągle walczy.

A my z uporem i agresja nowe zdobywamy

Nie wiedząc, że tym samym samych siebie pogrążamy

Burząc przyszłości piękne obrazy

To sprawka tamtego, ciemnego!

Tego co was ciągnie ku naszej zagładzie

A wy ulegacie! Kręci mi się w głowie!

Bo ktoś perfidnie zgotował ten bałagan

Mi i tobie czyli nam. Jeśli tak?

To czemu tylko ja na niego się uskarżam?

Nic nie słychać! Czy wołacie o pomoc?

Czy po prostu cicho łkacie? Nic nie słyszę!

Czy cierpicie? Kto wie? Niech odpowie!

Ale nie odpowie… jedynie wiatr przeszyje mnie.

Oh błazny słabej woli!

Swe twarze w niemocy skrywacie

Przed kim? Przed nim!

Przed waszym odwiecznym agresorem

Straszący was dość udolnie:

Rozbestwionym

Rozzuchwalonym

Rozwścieczonym

Rozjątrzonym

Rozklekotanym

Rozszalałym

Na wszelkie możliwe strony

Ostro- krwistym- ciętym- jęzorem!

Co naraża nas na tak niebywałe straty

Moralnie-niemoralne. A wy ?

Wy im ulegacie bo wyboru nie macie!

Choć macie ale skazaliście się na jej brak.

Szkoda. Żal mi was.

Z gęstwin oddechu ostatni chwycił w swe szpony

I przebił bezlitośnie formalistycznie nastawiony-Kat

Na zboczu stromym swej zbrodni nie rozumiejący- tak.

Może on jest nieświadomy? Jeśli tak?

To mu wybaczam.

Temu co ciągnie zachłannie w swe mroczne otchłanie

Co ciągnie i ciągnie

I nie potrafi zmienić kursu.

I do Boga zwrócić się ze skruchą!

Może kiedyś się odważy?

I na tym wszyscy zyskamy

Oddechem spokojnym.

Takie obmyślam nam zakończenie

Takie snując marzenie wraz z mym nie wygasłym

Pełnym wiary sumieniem

Jeszcze walczę, może po kryjomu…codziennie

By wyrwać się z jego uścisku spontanicznie

Sercem wybijając jemu sprzeciw!

A jak wy? Dajecie sobie rade?

Czy walczycie o swe przeżywanie?

Z tym pyszałkowatym panem?

Co w swych celach przebiegły jak nietoperz krwiożerczy

W ciemności przeszywa swe ofiary

Na to się nie gódź moja populacjo!

Jak powiada mój Tato :

„Godności trzeba bronić do upadłego!”