O gwiazdy!

O Gwiazdy!

O Gwiazdy!

Tam z góry, oglądacie ludzki żywot ponury!

Spoczywacie na niebie,

Oglądając ludzi niespokojnie stąpających

Po różnorodnej glebie.

O gwiazdy!

Raczcie współczuć tym marnościom,

 Ciemnym plamkom zwanym ludzkościom.

O gwiazdy!

Rozświetlacie swym blaskiem niebo rozległe,

Czy macie w swej mocy olśniewania

Chęci choć trochę, aby w jakiejś istocie

Ukoić bóle duchowe lub sercowe?

Wystarczy jeden błysk dla nieszczęsnych

I od razu ich serca nabiorą rumieńca!

Ad. 1 z pierwszych moich wierszy
 pisałam, gdy 16 lat miałam na wsi w Żarkach gdy niebo naszpikowane gęsto
srebrzystymi kulami, wpatrywałam w porze letniej po kąpieli rzecznej
Samotnej i magicznej z przyjacielem w przyrodzie.