Sztynks egzystencji

Sztynks egzystencji

Dusza niepokojem targana

Przed ogromem dymku egzystencji

Rozwijającym wciąż swe otchłanie na mnie!

Hamuje ją coś ludzkiego

Toczy się bitwa pomiędzy sferami:

Souls and Materials

Rozsądek posiada hamulec

Ogranicza swobodę duszy

Ale ją wyraża jak nie zagłuszy

Ciężarem mędrkowania

Pragnie wyrwać z skostniałych bezwładności
Materialności tego świata pojmowania.

Walka toczy się zajadle a skutkami są:

Drżenie serca- niespokojny jego byt!

Poprzez nagły jego krzyk

Niczym wulkan wybucha

Pustkę magmą mą wypełnia

Prądem przeszywa!

Nadając tępo piorun swemu medium

Strachem nagłym napawa

Każde z impetem bum-

To kawałek bytu oderwania- szum- na fali myśli
Emocje gaszone w nicość obrócone

Przez nikły moment płomyk jeszcze tli.

Dymek dogorywa nadzieję

A przecie w przyrodzie nic nie ginie!

Więc oparów pierwiastki są wiecznie żywe!

Jak ja się cieszę!

Przez nieznaną chwilę jeszcze żyje!

Chwytając wytężonym zmysłem to co ulatnia
mi się przed nosem!

Co skazane i tak na zgon skazane

Lecz tego co nietrwałe- więc próżne to gadanie!

Chwila- ta już wspomnieniem.
Gdy meta jej nie nastąpiła ani wybuch startu.

Za nią już tęskniłam i tęsknie!

Jakim sposobem?

Proroczym duszy starej?

Było we mnie zakurzone

Teraz dmucham na to!



I odtwarzam swe zwierciadło

Przeglądając się w nim.

Bo intuicja ma nad czujna wielce się sprawdza!

We śnie i przed nim- czuję a później wiem!

Jak to będzie.

Chcąc chwilunię zatrzymać i siebie w niej.

Ale to tylko w niebie!

Lęk zżera codziennie

A najbardziej gdy morfa nawiedzam otchłanie

Wtedy płaczem bawię się i dławię.

Wyraz daje pamięć utraconych cząstek wytężonych

Szans na przetrwanie chęci nie zdążonych

 

Sztynks dymku każdej egzystencji

Gdy jeszcze się nie wchłonie w pędzący bieg historii.

Swojej,mojej i Twojej-tu. 

Bo tam?

Wszystko trwa i gra!

Tra la la!