Zarumieniłam się

Zarumieniłam się

Wzniosłam wzrok do góry

i raptownie spuściłam

gdyż smutkiem pogrążone

jeszcze żywe lecz spragnione

ciężkim losem naznaczone

drgnęło serce moje!

Nowy stan przejęło!

Bo pochwyciło je piękno!

By nasycić je nim trochę wypraszało łaskę

oszalałym wyszywając tętnem

przeszyło prądem ciało me!

Porażona -

Zarumieniłam się!

Lód wnęki mej męki stopił się!

Fala uniesień rzęsiście się wylała

Z ocząt niezła łza!

Gdy to piękno nade mną trwało

Serce w smutku gorzko łkało!

W nicość także gały łkały!

Aż nie łzawo się zaśmiały!

Bo nie miały czym podlewać

Jego chwały!