O Artiste !

O Artisti!

O Artiste!

O Artysto!

O Artysto!

Duszo ognista!

Tyś możesz wszystko!

Tyś wszystek duszy swej i mej!

Tyś marzenia wypełnieniem-

Myśli i idei wszelkiej.

Tu na jawie jawisz się a nie tylko we śnie

W świat uproszczony wstępujesz!

Komplikując jego uroki

Wdrażasz w życie to co ulotne

By głębina wartości ludzkiej była!

Wprawiasz w kłopot nie lada!

Lawirując pośród tych i tych co nie

Wykonują obowiązki egzystencji tej.

Tyś karmicielem bezinteresownym!

Podstawiasz im pod mordy

Nasycając – nadstawiasz karku!

Nie bacząc na trudności.

Godnie jak wojownik

Wypychasz klatę serca w niebogłosy  

Jego głos w swój ton przyodziewasz!

Prężnym krokiem, mężnym wzrokiem

Ścinasz dzielnie swe przeszkody!

Cudnym zmysłem i wymysłem

Zbierasz pewnie swoje plony!

Targasz z zamiarem transformacji tej

Uległości nacji naszej -

Kreatywną rutyną dzień w dzień.

Chwytasz z siłą potencji swej

Naturalnie nie wymuszając na niej nic

Bo nie musisz bo masz talent!

Wykrzywiasz nieraz niewdzięczny grymas

Niewdzięcznych- co podcinają Ci chęci!

Twej zapalczywej energii !

Kolorytu Twego zapału twórczego.

Skazany- tym niezrażony!

Na byt od normy odbiegający

Dręczony na miarę swej potęgi!

Dzielnie kroczysz niezrażony!

Wykonawco marzeń sennych!

Nie myśl, że źle robisz!

Niech o to głowa Cię nie boli!

A więc fru Ptaszyno!-

Nie Ty oceniać będziesz!

A więc:

Sztuka i tylko sztuka!

Jaka idea?

Myśleć trzeba!

Myśleć czuciem trzeba!

Z mordą wystawioną na szerokie błękity

Określać się trzeba!

Choć wiem, iż… (nie;=) jest trudno.

(Trza tylko zmienić nastawionko

A będzie łatwjutko ;=)

Wyskoczyć z impetem z tych szarości!

Przedrzeć się przez gęstwinę marności!

Zrzucić płaszczyk  performatywny teraźniejszości!

Dać wykazać wnętrznościom!

Do działania by twórczość rozkwitła

W kwiecie zdolności

Bo bez tego g....!

Choć wiem, iż jest trudno.

Lecz ON dowartościuje nas!

I coś uda się!

Bo?

WIARA CZYNI CUDA!

BEZ NIEJ NIC SIĘ NIE UDA!