Pinokio (Kłamca, kłamca)

a4, kredki

Zażalenie

Blade lice kpiące

Suchą surowością swą

Wyrażają wyraz

Smutnego homo
Wiadomo.

Umyślnie na umyśle zagnieździła się 

Zarazą zalewa myślą złą rana!

W myśli nie zbrukane jeszcze.

Tracą potencje okazałe

Nazbyt słabe się okazały

Ugodzone Pinokiem

Przebite ugięły się!

Wielkie marności me! :

Zostałyście ogołocone!

Z pysznej szansy
Co wybawieniem

Mogła być.

Została brutalnie odebrana

Przez pewnego

Smutnego homo

Wiadomo.

O żałujcie me marności!

Bo straciłyście

To czego nie miałyście:

Szanse jaką zawsze macie!

I miałyście!

A przepadła bezpowrotnie!

Jak jasność.

Po zamknięciu oczu wrót.

A gdy otworzycie wrota
Ona nagle
(To jest jasne!)

Ujawni się naturalnie!

Bo szansa jest dniem!

A nie zmrokiem!

Co przed smakiem jego jest.

O żałujcie!

 Już żałuje!

Że niczego nie żałuje!

Że 

niczego

nie 

żałuję!

Choć serce inaczej wystukuje!

Gdy słyszy melodię

tańczących mar

wciągających mnie w swój

żałosny żalu tan.

Więc na chwilę muszę!

W pokorze w nocy mej zatopić.

Bo ona zawsze jest!

Jak i dzień.

Taki porządek jest!

Z żalu zażalenie powstanie.

Lecz co?
Nic to.

Żyję nadal.

Jak Bóg przykazał.

Z rozkrwawionym ser duchem.

 Co pika i ściska mostek
na którym zawieszona właśnie ja-
-taka- ni jaka.

Ale spadnę do samego końca!

By tym samym wstać od nowa. 

A zażalenie by leniem nie być
stuknę w imbecyl 

by marności żal ulotnił się.

I precz! I ani becz!

Bo zaraz dzień!

I poczekaj słońce na mnie!
Aż wstanę!

Aż wstanę.